Naar Thailand gaan in mei: het was alsof ik de weergoden wou uitdagen. Ik was er immers op de grens van het natte en het hete seizoen. Ik begon mijn reis in Bangkok, waar ik ook drie dagen een internationaal gerechtsdeurwaarderscongres zou bijwonen voor mijn werk. Het was loeiheet, vochtig en klef. Ik deed dus het enige logische wat je dan kan doen: tevasandalen aan en op excursie! Ik was helaas wel vergeten dat ik die sandalen al een jaar niet had gedragen. Gevolg: blaren. 

De volgende dag was het nog steeds heet, dus trok ik op mijn teensletsen (slippers voor de Nederlanders) de stad in. En toen stak het regenseizoen zijn kop op. Apocalyptische hoeveelheden water kwamen uit de hemel, straten stonden blank. En ik stond daar, op sletsen en met een stomme poncho, toen het mooiste kledingstuk op de aarde. Enfin, ik liet me niet doen, kloste door Chinatown en Lupini park en was gelukkig.

De dag erna bleek echter dat het vieze grondwater, de stekende zon en de blaren geen goede combinatie waren voor mijn voeten. Ik had geen mooie, grote, maar heel smalle voeten meer. Nee, ik had twee warme, rode olifantenpoten onder mijn jurk uitsteken. Een zonneslag op mijn voeten en ontstoken blaren, ik kan dat. Het ergste was dat ik in geen enkel paar schoenen meer paste. En ik had nog wel zes paar schoenen mee op vakantie. Ok, misschien wel zeven paar. Het enige wat mij nog lukte, was mijn bergwandelschoenen aandoen, zonder de veters te sluiten. Mijn olifantenpootjes waren warm in die klompen, maar ik had tenminste iets van schoenen aan. Niet charmant op een congres.

De eerste dag kon ik het nog verbergen onder een lange jurk en kon ik onder tafel mijn schoenen uitdoen. Op dag twee moest ik echter spreken, dus ik had wel schoenen nodig. Nu moet je weten dat ik schoenmaat 41 heb. Ik vreesde dus dat ik er aan was voor de moeite. Ik zocht wijde, open sloefjes, waar mijn olifantenpoten in konden. Thai hebben echter poezelige voetjes... Gelukkig kwam ik goede, nette schoenen tegen op een klein lokaal marktje. De man keek heel raar toen bleek dat ik die schoenen wou passen. Vreemd, dacht ik. Het waren immers vrouwenschoenen: gouden muiltjes. Ik vroeg een 40. Hij zei voorzichtig "small size". Uiteindelijk had ik een 43 nodig om mijn gedrochten er in te kunnen krijgen.De verwarde man rekende af. Vijf andere Thai stonden geïntrigeerd te kijken. En toen viel mijn frank. Dit waren ladyboyschoenen. Daarom waren ze in die maat verkrijgbaar. Daarom keek iedereen vreemd.

Nu, ze hebben goed gediend. Het enkelbandje knapte snel, dankzij mijn olifantenpoten, maar ik kon mijn presentatie ten minste professioneel geven. En niet op blote voeten of in bergschoenen... Na vijf dagen kreeg ik weer voeten van normale grootte. De schoenen met kapotte bandjes gingen in Kanchanaburi in de vuilnisbak. Ze hadden hun dienst gedaan.